Κατόπιν ὁ
Μιχαὴλ ἐγκαταλείπει τὴν γλωσσολογία καὶ ἐπιστρέφει στὴν ἱστορικὴ ἀνάλυση. Ἡ
Ἑλλάδα, γράφει, γύρω στὸ 1000 μ.Χ. εὐημεροῦσε. Οἱ αὐτοκράτορες Λέων Στ΄ ὁ Σοφός
(886-912), Ἀλέξανδρος Γ΄ (912-913), Κωνσταντῖνος Ζ΄ ὁ Πορφυρογέννητος
(909-959), Ρωμανὸς Α΄ Λεκαπηνός (920-944), Νικηφόρος Β΄ Φωκᾶς (963-969),
Ἰωάννης Τσιμισκῆς (969-976) καὶ Βασίλειος Β΄ ὁ Βουλγαροκτόνος (976-1025) εἶχαν
νικήσει ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τῆς Αὐτοκρατορίας. Οἱ ἐπιτυχίες αὐτὲς ὀφείλονταν στὸ γεγονὸς πὼς τότε βασίλευαν φιλόσοφοι καὶ φιλοσοφοῦσαν οἱ βασιλεῖς, κατὰ τὸ γνωστὸ πλατωνικὸ ἀξίωμα. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἐκχριστιανίστηκαν καὶ οἱ Ρῶσοι. Τὶ συνέβαινε ὅμως τότε στὴν Δύση; Ποιες ἀκαδημίες ὑπῆρχαν ἐκεῖ ἀπὸ τὸ 700 ἕως τὸ 1400 μ.Χ.; Ποῦ διαφυλάχθηκε λοιπὸν ἡ ὀρθὴ λατινικὴ γλώσσα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἑλληνική, τὶς ὁποῖες γνωρίζουν μόνο οἱ «σοφοί» ἀνθέλληνες; Πῶς διατηρήθηκε ἡ παιδεία στὴν Εὐρώπη χωρίς σπουδαῖα σχολεῖα; Καὶ αὐτὰ δὲν τὰ ὑποστηρίζει μόνο ὁ Μιχαήλ, ἀλλὰ ὅλοι οἱ νεώτεροι δυτικοὶ ἱστορικοὶ δέχονται πὼς οἱ αἰῶνες αὐτοὶ ὑπῆρξαν αἰῶνες βαρβαρότητας καὶ ἀμάθειας στὴν Εὐρώπη, γιὰ αὐτὸ καὶ τοὺς ἀποκαλοῦν σκαιοὺς καὶ σκοτεινούς[1].
[1] Παραπέμπει στὰ ἑξῆς ἔργα: Gilbertus Genebrardus, Chronographiae
libri IV, Paris 1580. Caesar Baronius, Annales
Ecclesiastici, t. IX, Antwerp 1600. Robertus Bellarminus, Tractatus de
potestate Summi Pontificis in rebus temporalibus, Roma 1610.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου