Οι Έλληνες συγγραφείς που πιστοποιούν την συνέχεια

Γιὰ νὰ πετύχει τὰ παραπάνω ὁ Μιχαὴλ ἀναφέρεται σὲ μία πληθώρα ἀρχαίων καὶ νεώτερων σοφῶν. Γιὰ τοὺς ἀρχαίους δὲν θὰ κάνουμε ἰδιαίτερη μνεία, καθὼς πρόκειται γιὰ τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν γνωστῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ Λατίνων συγγραφέων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν μέχρι καὶ σήμερα τὸν «κανόνα» τῆς κλασικῆς παιδείας. Συγγραφεῖς μὲ ἀπόλυτο κύρος, ὅπως ὁ Ὅμηρος, ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Ξενοφών, ὁ Θουκυδίδης, ὁ Ἰσοκράτης, ὁ Δημοσθένης, ὁ Σοφοκλῆς,

Ο μεσαιωνικός ανθελληνισμός

Ὁ ἀνθελληνισμὸς ποὺ ἀντιμάχεται ὁ Μιχαὴλ δὲν εἶναι ὁ πρῶτος ἀνθελληνισμὸς ποὺ γνώρισε ὁ Ἑλληνισμός. Ἀφήνοντας τὶς προχριστιανικὲς ἐκφάνσεις τοῦ φαινομένου, θὰ ἀρκεστοῦμε ἐδῶ στὴν ἀναφορὰ στὸν παπικὸ ἀντιχριστιανικὸ ἀνθελληνισμό. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ πάπα Νικόλαου Α΄, ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, ποὺ ὁ Μιχαὴλ ἐπισημαίνει

Η συνέχεια της ελληνικής γλώσσας

Κάθε ἑλληνικὸ λογοτέχνημα εἶναι καλό, ἀλλὰ κάθε ἐποχὴ ἔχει τὶς δικές της προτιμήσεις. Καὶ τὰ ὁμηρικὰ ἔπη ποὺ εἶναι τὰ κορυφαῖα ὅλων, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὰ προσεγγίσει καὶ νὰ τὰ κατανοήσει παρὰ μόνο μέσῳ τοῦ ἐμβριθέστερου σχολιαστῆ τους, τοῦ Εὐσταθίου Θεσσαλονίκης. Παρόμοια εἶναι καὶ ἡ φιλολογικὴ δεινότητα τοῦ Μεγάλου Φωτίου, κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ὁποίου ὁ Λέων Ἀλλάτιος (1588-1669)[1] θεωρεῖ ὅτι χάθηκε τὸ ποιητικὸ πνεῦμα τῶν Ἑλλήνων. Ἐπὶ τοῦ σοφοῦ Φωτίου, ποὺ ἦταν κοσμημένος μὲ τόση πολυμάθεια! Ἀλλὰ καλὰ τὰ γράφει γιὰ τὸν Φώτιο

Οι π.Χ. και μ.Χ. Έλληνες

Σημειώνει ο Μιχαήλ: 

Τὸ γεγονὸς πώς, ἐπειδὴ πλεόν ἦταν χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες δὲν συμμετεῖχαν σὲ διονυσιακὰ ὄργια καὶ δὲν χόρευαν σὲ ἔξαλλες γιορτὲς τοῦ Πάνα, ἂν καὶ κάπου-κάπου κρυφὰ συνέβαιναν ἀπὸ ὁρισμένους καὶ τέτοια, δὲν σημαίνει πὼς ἔχασαν καὶ τὴν λογοτεχνικὴ καὶ ποιητικὴ δεινότητα τῶν ἀρχαίων προγόνων. Καὶ δὲν τὴν ἔχασαν, ἐπειδὴ

Ο ρωμαίικος και ο φράγκικος Μεσαίωνας

Κατόπιν ὁ Μιχαὴλ ἐγκαταλείπει τὴν γλωσσολογία καὶ ἐπιστρέφει στὴν ἱστορικὴ ἀνάλυση. Ἡ Ἑλλάδα, γράφει, γύρω στὸ 1000 μ.Χ. εὐημεροῦσε. Οἱ αὐτοκράτορες Λέων Στ΄ ὁ Σοφός (886-912), Ἀλέξανδρος Γ΄ (912-913), Κωνσταντῖνος Ζ΄ ὁ Πορφυρογέννητος (909-959), Ρωμανὸς Α΄ Λεκαπηνός (920-944), Νικηφόρος Β΄ Φωκᾶς (963-969), Ἰωάννης Τσιμισκῆς (969-976) καὶ Βασίλειος Β΄ ὁ Βουλγαροκτόνος (976-1025) εἶχαν νικήσει

Οι Έλληνες και η Οθωμανική Αυτοκρατορία (13ος αι. - 1922)

Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών

Ακαδημαϊκό Έτος:  2013 - 2014

Διδάσκων: Χαράλαμπος Μηνάογλου, Διδάκτωρ Νεότερης Ιστορίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Τα σεμινάρια θα αφορούν στην Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θα εστιάζονται στην δράση και τον ρόλο των Ελλήνων υπηκόων της. Θα εξετάζονται ιδιαίτερα ζητήματα όπως η συνείδηση των Ελλήνων υποδούλων, η θέση τους στο οθωμανικό σύστημα, ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Φαναριωτών, τα επαναστατικά κινήματα

Ο Αναστάσιος Μιχαήλ για τις απαρχές της Τουρκοκρατίας

Καὶ βεβαίως ἡ Ἑλλάδα δὲν μπορεῖ νὰ ὑποστηριχθεῖ πὼς ἐκβαρβαρώθηκε μετὰ τὴν φυγὴ τόσων σοφῶν στὴν Εὐρώπη, ἐπειδὴ ὑπῆρξαν πολλοὶ ἐξίσου σοφοὶ ποὺ γιὰ διαφόρους λόγους παρέμειναν καὶ ὑπέμειναν τὴν Τουρκοκρατία. Τέτοιοι ὑπῆρξαν γιὰ παράδειγμα

Η συμβολή των Ελλήνων στην παιδεία της Ευρώπης

Σημειώνει ο Μιχαήλ: 

Πέρα ὅμως ἀπὸ τοὺς αὐτοκράτορες ὑπῆρξαν πολλοὶ ἀξιωματοῦχοι καὶ ἀκόμη περισσότεροι ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι μελετοῦσαν τὰ ἀρχαῖα κείμενα καὶ καταγίνονταν στὴν καλλιέργεια τῶν Ἑλληνικῶν. Πολλοὶ ἀνήλωσαν τὸν βίο τους στὴν μελέτη

Η ελληνική παιδεία κατά τον Μεσαίωνα

Μετὰ τὴν μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας Ἕλληνες ἔγιναν αὐτοκράτορες, οἱ ὁποῖοι ἄφησαν σπουδαῖα πνευματικὰ ἔργα ἀντάξια τῶν ἀρχαίων σοφῶν. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ φρόντισαν τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ὥστε νὰ

Ελληνισμός και Ρώμη

Ἐμεῖς δὲν ἀρνούμεθα ὅτι ἡ παλαιὰ Ρώμη κυρίευσε κάποτε τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ ὑποστηρίζουμε ὅτι τότε ἡ γλώσσα τῶν ἡττημένων κυρίευσε τοὺς νικητές. Καὶ αὐτὸ πρῶτοι ἀπὸ ὅλους ὁμολογοῦν μαζί μας οἱ ἴδιοι οἱ αὐτοκράτορες, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ἦταν Ρωμαῖοι στὴν καταγωγή, προτιμοῦσαν νὰ φιλοσοφοῦν, νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ γράφουν ἑλληνικά. Ἐπειδὴ ἡ γλώσσα τῶν ὑπηκόων Ἑλλήνων τοὺς ἔδινε περισσότερες δυνατότητες τόσο στὰ θεωρητικὰ ζητήματα ὅσο καὶ στὰ πρακτικά, γιὰ αὐτὸ δὲν τὸ θεώρησαν κακό, ἀλλὰ καὶ πολὺ ὠφέλιμο

Οι Έλληνες και η συνέχεια τους

Γράφει ὁ Ἀναστάσιος Μιχαήλ:   

Ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθέλληνες συγγραφεῖς διαφεύγει καὶ τὸ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς (Ἡρόδοτος, Ξενοφών, Αἰσχύλος, Κρατίνος, Μένανδρος, Θεόπομπος, Εὐρυπίδης, Συμωνίδης, καὶ Σοφοκλῆς) χρησιμοποιοῦσαν καὶ ἐκεῖνοι ξένες λέξεις. Σήμερα, όμως, θεωροῦν