Πέρα όμως από τον θαυμασμό που φαίνεται πως προκάλεσε στον γερμανικό κόσμο η ελληνομάθεια του , το γεγονός καθεαυτό πως ένας Μακεδόνας (υπογραφόταν ως Anastasius Michael Macedo) που ζει στην Ευρώπη καθίσταται εξωτερικό μέλος της αρχαιότερης γερμανικής Ακαδημίας, έχει την σημασία του. Η αποδοχή του γίνεται στην βάση ακριβώς της παραδοχής της συνέχειας του Ελληνισμού στα νεότερα χρόνια. Ο Μιχαήλ
αναγορεύεται όχι ως ένας καλός γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, αλλά ως ένας δεινός μελετητής της ελληνικής γραμματείας και γραμματολογίας του καιρού του. Συγγράφει βέβαια στα αρχαία ελληνικά το έργο του, αλλά αυτό συμβαίνει, επειδή αυτήν την μορφή της ελληνικής μπορούν να κατανοήσουν οι ευρωπαίοι λόγιοι. Με τα συγγράμματά του όμως παρουσιάζει όχι μόνο την συνέχεια της ελληνικής γλώσσας στον καιρό του, όπως αυτή παρουσιάζεται στο έργο των σπουδαιότερων λογίων της εποχής του, αλλά και την συνέχεια του ελληνικού στοχασμού. Σημειώνει συγκεκριμένα ο ίδιος για τον Κορυδαλέα: «Πλείστου οὖν γὰρ τὰ τοῦ συγγραφέως τούτου, ἐν οἷς θεολογεῖ, φιλοσοφεῖ, ῥητορεύει, φιλοπονήματα ἀξιοῦται παρ’ ἡμῖν, τοῖς μὲν περιπατητικῶς φιλοσοφοῦσι, δι’ αὐτὰ τὰ πράγματα, τοῖς δὲ φιλολογοῦσι, διὰ τὸ τῆς φράσεως εὐανθὲς καὶ ἄκρως ἠττικισμένον. Ἀττικὸς δὲ οὖν ἦν ὁ φιλόσοφος οὗτος, τῆς θ’ ἑλληνικῆς καὶ λατινικῆς παιδείας εἰς ἄκρον ἐληλακώς, Θεόφιλος ὁ Κορυδαλεύς, ὅπερ ὀνομάζετο, καὶ Ἀθηνῶν τῶν εὐτεκνουσῶν γέννημα, καὶ θρέμμα καὶ σεμνολόγημα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου